انرژی هسته ای

انرژي هسته اي، كه گاهي انرژي اتمي نيز ناميده مي شود. از متلاشي شدن هسته اتمهاي سنگين يا از به هم پيوستن اتمهاي سبك به دست مي آيد. تا صد سال پيش كسي نه از وجود هسته اتم آگاه بود، نه انرژي هسته اي. بنابراين كسي همه از آن وحشتي نداشت و به كنترل آن نمي انديشيد. انفجارهاي اتمي درگير و دار جنگ جهاني دوم و ويرانگريهاي بمبهاي اتمي آمريكا در دو شهر ژاپن و انفجار نخستين بمب هيدروژني در سال 1331 شمسي، از يك سو مردم جهان را از اين قدرت ويرانگر به وحشت انداخت و از سوي ديگر سياستمداران و دانشمندان را بر آن داشت تا به كنترل آن بينديشند و تلاش كنند تا اين انرژي را به خدمت مردم و بهتر كردن زندگي آنها درآورند.

هسته اتم:
تا اواسط قرن نوزدهم دانشمندان اتم را كوچكترين جزء ماده مي دانستند كه حتي با قويترين ميكروسكوپها هم قابل ديدن نبود اما پس از آن و با تحقيقات دانشمندي چون جوزف جان تامسن و ارنست را در فرد ثابت گرديد كه اتم نيز خود از ذرات كوچكتري تشكيل شده است. در مركز اتم ذره اي بسيار كوچك و با جرم بسيار زياد وجود دارد كه آنرا هسته اتم مي نامند. هسته اتم كوچك است و فضاي كمي را اشغال مي كند.
آنچه سبب پيدايش اتمهاي گوناگون مي شود، يعني اتمهايي كه ويژگيهاي شيميايي مختلفي دارند، مقدار بار الكتريكي هسته اتم است اين موضوع را نخستين بار هنري گوين ـ جفريزموزلي دانشمندي از مردم انگلستان در سال 1914 ميلادي به اثبات رساند. مثلاً‌هسته اتم هيدروژن يك بار الكتريكي دارد و آن را با علامت 1 + نشان مي دهند. در فاصله اي از هسته اتم هيدروژن يك الكترون وجود دارد كه بار الكتريكي آن را با علامت 1 ـ نشان مي دهند. چون بار الكتريكي هسته و بار الكتريكي الكترون با يكديگر در حال تعادل است، در نتيجه اتم هيدروژن داراي بار الكتريكي نيست.